Medo? Quen dixo medo?

A última semana do mes de outubro foi terrible para min, nunca pasara tanto medo. Sentía calofríos ó andar polos corredores do colexio tal como estaban cheos de caveiras, pantasmas, bruxas arrepiantes, árbores tenebrosas. Chegara o SAMAÍN!!!

Sabedes de onde vén o Samaín?

Os celtas eran, como outros pobos norteños, cazadores de cabezas. Levaban as cabezas dos seus inimigos a xeito de trofeos de guerra e pendurábanas fachendosos nas murallas das súas fortalezas e nas súas casas. Crían que a cabeza era a morada do espírito, o verdadeiro ser dunha persoa.

Pendurando e venerando a cabeza dos seus inimigos pensaban que gañaban a protección dos poderes máxicos que posuían. Á parte de crer que as cabezas servían para mantérense arredados do mal, os celtas pensaban que podían seguir vivindo despois da morte do seu propietario, independientemente do seu corpo. Cando se deixaron de usar auténticas cabezas humanas nos oficios relixiosos, pasouse a construír réplicas en pedra, madeira, metal e óso. Na Idade de Ferro, colocábase unha vela dentro das cabezas todo ó redor das fortalezas nesta estación que era a máis sinistra do ano céltico.

Xa sei que lestes moito sobre o medo nos libros que levastes nas mochilas viaxeiras e nos que estaban colocados nos expositores. Moi ben

E para finalizar quérovos presentar ao meu amigo Fiz, o gran coleccionista de medos.

Hooooooo...Nica

Ademais das cabazas, o alumnado de terceiro ciclo escribiu unhas cartas a personaxes de medo. Aquí recollemos algunhas.

Open publication - Free publishing - More cartas